Böyük usta Məhəmməd Hüseyn Şəhriyarın bir-birindən gözəl şeirlərini sizlər üçün bir araya topladıq
“Behcətabad xatirəsi” şeiri
Ulduz sayaraq gözləmişəm hər gecə yarı
Gec gəlmədədir yar, yenə olmuş gecə yarı
Gözlər asılı, yox nə qaraltı , nə də bir səs
Batmış qulağım, gör nə düşürməktədi darı
Bir quş, ayığan, söyləyərək gahdan ıyıldır
Gahdan onu da yel diyə lay-lay huş aparı
Sponsor Linklər
Yatmış hamı, bir allah oyaqdır, daha bir mən
Məndən aşağı kimsə yox, ondan da yuxarı
Qorxum budu yar gəlməyə birdən yarıla sübh
Bağrım yarılar, sübhüm! açılma səni tanrı
Dan ulduzu istər çıxa göz yalvarı çıxma
O çıxmasa da ulduzumun yoxdu çıxarı
Gəlməz tanıram bəxtimi indi ağarar sübh
Qaş belə ağardıqca daha baş da ağarı
Eşqin ki qərarında vəfa olmayacaqmış
Bilməm ki təbi`ət niyə qoymuş bu qərarı
Sanki xoruzun son banı xəncərdi soxuldu
Sinəmdə ürək varsa kəsib qırdı damarı
Rişxəndlə qırcandı səhər söylədi: durma
Can qorxusu var eşqin, utuzdun bu qumarı
- Maraqlı faktlar
- Mənalı sözlər
- Maraqlı kitablar | Mütləq OXU!
- Mənalı Profil Şəkilləri 2024 (SÖZLÜ)
- Doğruluq və cəsarət sualları
- Instagram üçün mənalı bio sözləri
Oldum qaragün ayrılalı o sarı teldən
Bunca qara günlərdi edən rəngimi sarı
Göz yaşları hər yerdən axarsa məni tuşlar
Dəryayə baxar bəllidi, çayların axarı
Əz bəs məni yarpaq kimi hicranla saraldıb
Baxsan üzünə sanki qızıl güldü qızarı
Mehrabe-şəfəqdə özümü səcdədə gördüm
Qan içrə qəmim yox üzüm olsun sənə sar
Eşqi varıdı Şəhriyarın güllü-çiçəkli
Əfsus qara yel əsdi xəzan oldu baharı.
“Haqqın səsi” şeiri
Bu nurani dünya, pirani dünya
Əzəldən meyvəli bir bağa bənzər.
Bəşərin qocaman sərt ağacında
Hər insan bir gülə, yarpağa bənzər.
Yarpaqlar, budaqlar ayrı olsa da,
Bu dünya bağının bəhəri birdir.
Udduğu hava bir, içdiyi su bir,
Yerdən şirə çəkən kökləri birdir.
Budaq heç yaşarmı budaqdan ayrı,
Ömr edə bilərmi insan insansız?
O doğma gülşəndən, o bağdan ayrı
İnsan xəzəl kimi ölüdür yalnız!
Eynidir havamız, suyumuz bizim,
Eyni torpaqdandır mayamız bizim,
Yoğurub yapanda xilqətimizi
Eyni gözdə görüb təbiət bizi.
Təbiət – o böyük ağ saçlı ata
Bizi bəxş edəndə bu kainata,
Can verdi, qan verdi, qeyrət verdi o,
Bizə insaf verdi, mürvət verdi o.
Bizə əl verdi ki, imdada çataq,
Yıxılan bir kəsin qolundan tutaq.
Bizə ağıl verdi – vicdanlı, mətin,
Dərk edək dərdini bəşəriyyətin.
Gözəldir baharın bağ çiçəkləri,
Sevgili nəfəsi – dağ çiçəkləri!
Zəmilər qoynunda xəyala dalmaq,
Çörəyin ətrini sünbüldən almaq!
Dalıb üfüqlərin sonsuzluğuna,
Qışqırmaq bu eşqi bütün cahana:
Bu nurani dünya, pirani dünya
Əzəldən meyvəli bir bağa bənzər.
Bəşərin qocaman sərt ağacında
Hər insan bir gülə, yarpağa bənzər.
Yarpaqlar, budaqlar ayrı olsa da,
Bu dünya bağının bəhəri birdir.
Udduğu hava bir, içdiyi su bir,
Yerdən şirə çəkən kökləri birdir.
Budaq heç yaşarmı budaqdan ayrı,
Ömr edə bilərmi insan insansız?
O doğma gülşəndən, o bağdan ayrı
İnsan xəzəl kimi ölüdür yalnız!
Eynidir havamız, suyumuz bizim,
Eyni torpaqdandır mayamız bizim,
Yoğurub yapanda xilqətimizi
Eyni gözdə görüb təbiət bizi.
Təbiət – o böyük ağ saçlı ata
Bizi bəxş edəndə bu kainata,
Can verdi, qan verdi, qeyrət verdi o,
Bizə insaf verdi, mürvət verdi o.
Bizə əl verdi ki, imdada çataq,
Yıxılan bir kəsin qolundan tutaq.
Bizə ağıl verdi – vicdanlı, mətin,
Dərk edək dərdini bəşəriyyətin.
Gözəldir baharın bağ çiçəkləri,
Sevgili nəfəsi – dağ çiçəkləri!
Zəmilər qoynunda xəyala dalmaq,
Çörəyin ətrini sünbüldən almaq!
Dalıb üfüqlərin sonsuzluğuna,
Qışqırmaq bu eşqi bütün cahana:
İnsan Yer üzünün dürdanəsidir,
İnsanın Vətəni Yer kürəsidir.
“Tufan şamı” şeiri
Uzun illərdi könül şam kimi odlarda yanır,
Eşqi pərvanədən öyrənmiş o, əyləncə sanır.
Hanı nur çeşməsi, ey zülmətə dönmüş gecələr!
Canım atəşlər içində necə gör qarsalanır.
Dikmişəm göz üzünə, sanma təəccüblü bunu,
Könül uymur iki dünyaya, o müjganı anır.
Heç zaman sönməyəcək atəşimiz, çox itidir,
Güclü tufan kimi göz yaşlarımız dalğalanır!
Səpir ətrafına göz yaşlarımı, sevgili yar!
Gör könül qanı ilə gözdə neç dürr yaranır!
Zülfünü bir yana çəksəm, görünər ay tək üzün,
Bu hünər badi-səbadəndi bu eldə dolanır.
Qəlbimin Yusifi ki, olmuş əsiri qəminin,
Vermərəm mən iki dünyaya bunu, yar inanır.
Şəhriyar, köhnə hərifdir bu fələk, mən uşağam,
Könlümü şahmat edib gör necə əyləncə sanır.
1 İyun uşaqlara aid şeirlər
“Yetim uşaq” şeiri
Öz doğma diyarında çəkdin nələr, ey yetim,
Ayaqyalın, başaçıq, ac, dərbədər, ey yetim.
Axan göz yaşın kimi niyə qiymətsiz oldun,
Açılmamış qönçəsən, niyə gül kimi soldun?
Qəminlə ürəyimi gəl, dağlama, ey yetim,
Həsrətli göz yaşımsan, sən ağlama, ey yetim!
Bağbansız sütül ağac, yandım sənin halına,
Necə dözüm bu acı, dözülməz əhvalına?
Dinlədim ürəyinin kədər, qəm nəvasını,
Günahkar millətindir, sən çəkdin cəzasını.
Məktəb sənin dərdinə eylər əlac, ey yetim,
Ayaqyalın, başaçıq, ac, yalavac, ey yetim!
Ölkən düşünsə idi sənin səadətini,
Duya bilsəydi elmə tükənməz rəğbətini,
Əl açıb dilənməzdin, bu böyük hümmətinlə,
Yandırmazdın məni də kövrək təbiətinlə.
Öz doğma diyarında çəkdin nələr, ey yetim,
Ayaqyalın, başaçıq, ac, yalavac, ey yetim!
İstəyini ödədim, fəqət məlul, pərişan,
Mən küllün fikrindəyəm, sən cüzin hayındasan.
Sənə pul yox, tərbiyə, təlim, təhsil gərəkdir,
Sənisə düşündürən bircə günlük çörəkdir.
Məktəb sənin dərdinə eylər əlac, ey yetim,
Öz yurdunda dərbədər, ac, yalavac, ey yetim!
Sınıq sazdır ürəyin, dilə gəlsə danışar,
Bir qığılcım düşərsə, məşəl kimi alışar,
Millət qəflətdə yatır, xəyanətkardı dövlət,
Bircə nəzər yetirmə sənə, mənə hökumət.
Sən bu biganəlikdən çəkdin nələr, ey yetim,
Ayaqyalın, başaçıq, ac, yalavac, ey yetim!
Bu ölkədə rəhmlə ədalət də qalmamış,
Yetim-yesirə xalqda mərhəmət de qalmamış.
Mənimsədi qəyyumun sənin də var-yoxunu,
Belə gördüm dünyanı, belə gördüm çoxunu.
Öz doğma diyarında çəkdin nələr, ey yetim,
Ayaqyalın, başaçıq, ac, yalavac, ey yetim!
Dilini bağladılar, bir dərdin açılmadı,
Fitri istedadından qığılcım saçılmadı,
Ötdü bahar, ötdü yaz, açılmadı bir gülün,
Niyə basa çatmadı sənin təkamül yolun?
Məktəb sənin dərdinə eylər əlac, ey yetim!
Ayaqyalın, başaçıq, ac, yalavac, ey yetim!
“Heydərbabaya Salam” şeiri
Heydər Baba, ildırımlar şaxanda,
Sellər, sular şaqqıldayıb axanda,
Qızlar ona səf bağlayıb baxanda,
Salam olsun şövkətizə, elizə,
Mənim də bir adım gəlsin dilizə.
Heydər Baba, kəkliklərin uçanda,
Göl dibindən dovşan qalxıb qaçanda,
Bağçaların çiçəklənib açanda,
Bizdən də bir mümkün olsa, yad elə,
Açılmayan ürəkləri şad elə.
Bayram yeli çardaqları yıxanda,
Novruzgülü, qarçiçəyi çıxanda,
Ağ buludlar köynəklərin sıxanda,
Bizdən də bir yad eləyən sağ olsun,
Dərdlərimiz qoy dikəlsin dağ olsun.
Məmmədhüseyn Şəhriyar
Heydər Baba, gün dalını dağlasın,
Üzün gülsün, bulaqların ağlasın,
Uşaqlarun bir dəstə gül bağlasın,
Yel gələndə ver gətirsin bu yana,
Bəlkə mənim yatmış bəxtim oyana.
Heydər Baba, sənin yüzün ağ olsun,
Dörd bir yanın bulaq olsun, bağ olsun,
Bizdən sonra sənin başın sağ olsun,
Dünya qəzov-qədər, ölüm-itimdir,
Dünya boyu oğulsuzdur, yetimdir.
Heydər Baba, yolum səndən kəc oldu,
Ömrüm keçdi, gələmmədim, gec oldu,
Heç bilmədim gözəllərin necoldu,
Bilmez idim döngələr var, dönüm var,
Itginlik var, ayrılık var, ölüm var.
Heydər Baba, igid əmək itirməz,
Ömür keçər, əfsus bərə bitirməz,
Namərd olan ömrü başa yetirməz,
Biz də vallah, unutmarıq sizləri,
Görəmməsək, halal edin bizləri.
Heydər Baba, Mirəjdər səslənəndə,
Kənd içinə səsdən-küydən düşəndə,
Aşıq Rüstəm sazın dilləndirəndə,
Yadındadır, nə hövləsək qaçardım?
Quşlar təkin qanad çalıb uçardım.
Şəngilava yurdu, aşıq alması,
Gahdan gedib orda qonaq qalması,
Daş atması, alma-heyva salması,
Qalıb şirin yuxu kimin yadımda,
Əsər qoyub ruhumda, hər zadımda.
Heydər Baba, Quru gölün qazları,
Gədiklərin sazaq çalan sazları,
Kənd-kövşənin payızları, yazları,
Bir sinema pərdəsidir gözümdə,
Tək oturub, seyr edərəm özüm də.
Heydər Baba, Qaraçəmən cadası,
Çovuşların gələr səsi, sədası,
Kərbəlaya gedənlərin qadası,
Düşsün bu ac yolsuzların gözünə,
Təməddünün uyduq yalan sözünə.
Heydər Baba, şeytan bizi azdırıb,
Məhəbbəti ürəklərdən qazdırıb,
Qara günün sər-nüviştin yazdırıb,
Salıb xalqı bir-birinin canına,
Barışığı bələşdirib qanına.
Göz yaşına baxan olsa, qan axmaz,
Insan olan xəncər belinə taxmaz,
Amma heyif, kor tutduğun buraxmaz,
Behiştimiz cəhənnəm olmaqdadır,
Zilhiccəmiz məhərrəm olmaqdadır.
Xəzan yeli yarpaqları tökəndə,
Bulud dağdan yenib kəndə köçəndə,
Şeyxülislam gözəl səsin çəkəndə,
Nisgilli söz ürəklərə dəyərdi,
Ağaclar da Allaha baş əyərdi.
Daşlı bulaq daş-qumunan dolmasın,
Bağçaları saralmasın, solmasın,
Ordan keçən atlı susuz olmasın,
Deynə bulaq, heyran olsun, axarsan,
Üfüqlərə xumar-xumar baxarsan.
Heydər Baba, dağın daşın sərəsi,
Keklik oxur, dalısında fərəsi,
Quzuların ağı, bozu, qərəsı,
Bir gedəydim dağ-dərələr uzunu,
Oxuyaydım: “Çoban, qaytar quzunu”.
Heydər Baba, Sulu yerin düzündə,
Bulaq qaynar çay-çəmənin gözünde,
Bulaqotu üzər suyun üzündə,
Gözəl quşlar ordan gəlib keçərlər,
Xəlvətləyib bulaqdan su içərlər.
Biçin üstü sünbül biçən oraqlar,
Elə bil ki, zülfü darar daraqlar,
Şikarçılar bildirçini soraqlar,
Biçinçilər ayranların içərlər,
Bihuşlanıb sondan durub biçerler.
Heydər Baba, kəndin günü batanda,
Uşaqların şamın yeyib yatanda,
Ay buluddan çıxıb qaş-göz atanda,
Bizdən də bir sən onlara qissə de,
Qissəmizdə çoxlu qəmü-qüssə de.
Qarı nənə gecə nağıl deyəndə,
Külek qalxıb qapı-bacanı döyəndə,
Qurd keçinin Şəngülüsün yeyəndə,
Mən qayıdıb bir də uşaq olaydım,
Bir gül açıb ondan sonra solaydım.
Əmməcanın bal-bəlləsin yeyərdim,
Sondan durub üst donumu geyərdim,
Bağçalarda tiringəni deyərdim,
Ay özümü o əzdirən günlərim,
Ağac minib, at gəzdirən günlərim.
Həçi xala çayda paltar yuyardı,
Məmmədsadıx damlarını suvardı,
Heç bilməzdik dağdır, daşdır, divardır
Hər yan gəldi, şıllaq atıb aşardıq,
Allah, nə xoş, qəmsiz-qəmsiz yaşardıq.
Şeyxəlislam münacatı deyərdi,
Məşədrəhim ləbbadəni geyərdi,
Məşdəcəli bozbaşları yeyərdi,
Biz xoş idik, heyrat olsun, toy olsun,
Fərq eləməz, hər nolacaq, qoy olsun.
Melikniyaz vərəndilin salardı,
Atın çapıb qıyqacıdan çalardı,
Qırğı təkin gədik başın alardı.
Dolayıya qızlar açıb pəncərə,
Pəncərələrdən nə gözəl mənzərə.
Heydər Baba, kəndin toyun tutanda,
Qız gəlinlər həna, piltə satanda,
Bəy gəlinə damdan alma atanda,
Mənim də o qızlarında gözüm var,
Aşıqların sazlarında sözüm var.
Məhəmməd Hüseyn Şəhriyar şeirləri
“Azərbaycan” şeiri
Könlüm quşu qanad çalmaz, sənsiz bir an, Azərbaycan!
Xoş günlərin getməz müdam xəyalımdan, Azərbaycan!
Səndən uzaq düşsəm də mən eşqin ilə yaşayıram,
Yaralanmış qəlbim kimi, qəlbi viran Azərbaycan!
Bütün dünya bilir sənin qüdrətinlə, dövlətinlə
Abad olub, azad olub, mülkü-İran, Azərbaycan!
Bisütuni-İnqilabda Şirin-Vətən üçin Fərhad
Külüng vurmuş öz başına zaman-zaman Azərbaycan!
Vətən eşqi məktəbində can verməyi öyrənmişik…
Ustadımız demiş heçdir vətənsiz can, Azərbaycan!
Qurtarmaqçün zalımların əlindən Rəy şümşadını
Öz şümşadın başdan-başa olub al qan, Azərbaycan!
Yarəb, nədir bir bu qədər ürəkləri qan etməyin?
Qolu bağlı qalacaqdır nə vaxtacan Azərbaycan?
İgidlərin İran üçün şəhid olmuş, əvəzində
Dərd almısan, qəm almısan sən İrandan, Azərbaycan!
Evladların nə vaxtadək tərki-vətən olacaqdır
Əl-ələ ver, üsyan eylə, oyan, oyan, Azərbaycan!
Yetər – fəraq odlarından kül ələndi başımıza…
Dur ayağa, ya azad ol, ya tamam yan, Azərbaycan!
Şəhriyarın ürəyi də səninki tək yaralıdır,
Azadlıqdır sənə məlhəm, mənə dərman, Azərbaycan!
Bənzər mövzular:
Axtarış sözləri: şəhriyar azərbaycan şeri,məhəmməd hüseyn şəhriyar şeirləri,mehemmed huseyn sehriyar azerbaycan seiri,sehriyar heyder babaya salam seiri,məhəmməd hüseyn şəhriyar sevgi şeirləri
